Bart werkt als vrijwilliger met jonge mensen met dementie

“Een plek voor jonge mensen met dementie is ontzettend belangrijk”

Doordeweeks werkt Bart Steegs fulltime als international wealth consultant. In zijn vrije tijd speelt hij graag volleybal en is hij actief als trainer en coach. Maar de woensdagavond, die is steevast gereserveerd voor de jonge mensen met dementie op het Auxiliatrixpark in Venlo. “In mijn werk draait alles om cijfers, maar hier gaat het écht om mensen.”

Nog niet zo lang geleden werd Bart zelf geconfronteerd met de ziekte dementie. In 2018 kreeg zijn moeder, die toen net de 60 was gepasseerd, de diagnose. “Dat was natuurlijk heel heftig”, vertelt Bart. “Ik woonde destijds voor mijn werk in Canada. De eerste twee jaar na de diagnose woonde mijn moeder nog thuis, met mijn vader en broers als mantelzorgers. In 2020 lukte het thuis wonen niet meer en verhuisde zij naar een beschermde groepswoning op het Auxiliatrixpark in Venlo. Rond die tijd keerde ik terug naar Nederland. De zorg die mijn moeder daar kreeg was zó goed en fijn. Dat er een plek is waar jonge mensen met dementie terecht kunnen, is ontzettend belangrijk. Zij zijn vaak nog heel actief, hebben de behoefte om bezig te zijn en te bewegen. Toen tijdens een informatieavond duidelijk werd dat het zorgteam handen te kort kwam om naast hun zorgtaak leuke, actieve dingen met de bewoners te doen, besloot ik me aan te melden als vrijwilliger. Dat was in april 2023; mijn moeder is in augustus dat jaar overleden. Na haar overlijden ben ik vrijwilliger gebleven. Met als grootste drijfveer mijn dankbaarheid voor de goede zorg die mijn moeder heeft gekregen.”

Herkenning
Als vrijwilliger is Bart elke woensdagavond van 18.00 tot 20.00 uur te vinden op de groepswoning voor jonge mensen met dementie. Daar helpt hij uit met praktische dingen, zoals de afwas en het schoonmaken van de tafels. Maar het belangrijkste onderdeel van het vrijwilligerswerk is quality time doorbrengen met de bewoners. “We doen spelletjes, gaan wandelen, drinken een kopje koffie, dat soort dingen”, licht Bart toe. “Ik probeer echt een band op te bouwen met de bewoners. Dat is niet altijd eenvoudig, want het verloop van de ziekte dementie kan grillig zijn. Soms gaan bewoners in korte tijd heel snel achteruit en dan kunnen zij in een week tijd bijvoorbeeld erg veranderen. Dan kan het zijn dat ze me ineens niet meer herkennen. Maar soms zie ik dan toch nog ergens een blik van herkenning in hun ogen. Dat vind ik mooi. Ik hou er erg van om met mensen te werken en bij te dragen aan hun ontwikkeling.”

Waardering
Ook al uiten ze het niet altijd, Bart merkt wel dat de bewoners het heel fijn vinden als hij iets met ze onderneemt. Met de naasten van de bewoners heeft hij weinig contact. “Soms komen ze toevallig op bezoek als ik er ben, maar dat komt niet zo vaak voor. Wel stellen we ons als vrijwilligers voor aan de naasten tijdens informatieavonden, waar we vertellen wat we doen.” Vanuit de zorgmedewerkers krijgt Bart veel waardering. “Ze zijn heel dankbaar voor onze inzet.” En daarmee is de cirkel weer rond. “Toen ik me aanmeldde als vrijwilliger, deed ik dat omdat ik graag iets terug wilde doen voor het team dat zo goed voor mijn moeder heeft gezorgd. Maar inmiddels kan ik oprecht zeggen dat ik het ook doe voor mezelf. In mijn drukke baan ben ik altijd bezig met cijfers. Hier draait het om mensen. Het is gewoon heel belangrijk, nuttig en betekenisvol werk. Al heb ik het nog zo druk, op woensdagavond ben ik vrijwilliger. Als ik met de bewoners bezig ben, staat de tijd even stil. Zo is het voor mij ook een rustpunt geworden in mijn drukke bestaan.”